- pancerze płytowe wykonane są z płatów metalu połączonych ze sobą pancerzem kolczym lub metalowym. Stanowią doskonałą ochronę przeciw wszelakim obrażeniom, jedynymi miejscami, które narażone są na obrażenia są miejsca łączenia poszczególnych części zbroi.

Na przykładzie tego rysunku poszczególne elementy zbroi płytowej to:




Na rysunku niewidoczny jest jeszcze naplecznik tworzący razem z napierśnikiem kirys. Ponadto warto jeszcze zauważyć, że ochrona rąk składająca się z naramiennika, opachy, nałokcicy, zarękawia i rękawicy nazywana jest jednym słowem - naręczak. Pod zbroję płytową można założyć pancerz kolczy, co jeszcze w połączeniu z aketonem skórzanym tworzy z wojownika noszącego taki pancerz skałą nie do rozbicia. W efekcie w końcu widzimy różnicę między nie opancerzonym chłopem, a rycerzem w pełnej zbroi płytowej krytej, którego trzeba trafić zwykle w jakiś nieosłonięty punkt, gdyż ciosy w zbroje co najwyżej go przesuwają.

f) hełmy:
- hełmy to części pancerza chroniące głowę czasami również i szyję. Tworzone są z reguły z metalu lub rzadziej kilku warstw skóry. Są niezbędnym wyposażeniem każdego szanującego się wojownika i poszukiwacza przygód.

Otwarty - najprostszy hełm, będący podstawowym wyposażeniem wojownika. Zbudowany z kopulastego płatu metalu, wzmocniony gdzieniegdzie nitami. Jego największym minusem jest to, że nie chroni twarzy.

Przyłbica - przyłbica to - podobnie jak łebka, od której się wywodzi - nazwa określająca bardzo szeroką rodzinę hełmów. Dodatkowego zamieszania przysparzają autorzy literatury czy filmów, błędnie nazywający przyłbicą samą zasłonę hełmu. Tymczasem nazywamy tak cały hełm z zasłoną na całą twarz.

Hełm Wielki - hełm wielki to konstrukcyjna kontynuacja hełmu garnczkowe-go. Hełm wielki zbudowany był z nitowanych ze sobą, polerowanych płyt stalowych. Górna część dzwonu wymodelowana była kopulasto, przeważnie ozdobiona była klejnotem herbowym właściciela. Dolna krawędź opierała się o barki rycerza, miała więc kształt do tego przystosowany. Z przodu hełmu znajdowały się wizury oraz otwory oddechowe. Z przodu i z tyłu przymoco-wane były metalowe pierścienie (lub wywiercone otwory), przez które prze-chodziły rzemienie mocujące hełm do zbroi.

Barbuta - jednym z hełmów, który powstał z rozwinięcia łebki była barbuta. Nawiązywała kształtem to antycznych hełmów korynckich używanych przez grecką ciężkozbrojną piechotę - hoplitów. Na wzór owych hełmów barbuta posiadała wycięcie w części twarzowej w formie litery T - jednocześnie zapewniające dobrą widoczność i ochronę niemal tak dobrą jak w hełmie zamkniętym.

Czepiec - czepcem kolczym nazywamy formę kołnierza chroniącego szyją a czasem i część twarzy, wykonanego z plecionki kolczej i mocowanego do dolnej krawędzi hełmu. Czepiec kolczy pojawił się w wyniku zredukowania kaptura kolczego, na który pierwotnie nakładano hełm.

Salada - hełm wywodzący się konstrukcyjnie z łebki. Dzwon tego hełmu posiadał zazwyczaj ostrą grań, długi i spiczasty, częstokroć nakarczek i zasłonę, po opuszczeniu której pozostawała pozioma, długa szpara wzrokowa. Dodatkową osłoną był zawsze stosowany z tym hełmem podbródek.

Kapalin - jest to hełm otwarty w formie metalowego kapelusza. Czasem mocowano do niego dodatkowe elementy ochronne - nakarczek, poliki lub nasal.

Garnczkowy - hełm garnczkowy to zamknięty hełm rycerski, wywodzi się od pewnej, dość kanciastej w zarysie, wczesnej formy łebki, do której początkowo dodano osłonę twarzy. Stąd był już tylko krok do wczesnych wersji hełmu garnczkowego - wystarczyło dodać płytę chroniącą potylicę. Hełm garnczkowy chronił, więc całkowicie głowę, z czasem dolną krawędzią zaczął sięgać ramion. Obserwację umożliwiały wąskie szpary wzrokowe (wizury), ponadto w przedniej części wycięte były otwory oddechowe (zwykle okrągłe).

Łebka - to jeden z najpopularniejszych hełmów używanych w Starym Świecie, a przy tym, ze względu na ogromną różnorodność form, jeden z najtrudniejszych do sprecyzowania. Generalnie dzwon łebki był półkulisty, dostosowany kształtem do głowy, czasem przybierał formę bardziej stożkowatą. Łebka była pierwowzorem wielu typów hełmów. Dała początek przyłbicy i saladzie. Nawet przyglądając się dzisiejszym hełmom bojowym można zauważyć, że ich forma przypomina właśnie łebkę.

Kaptur kolczy - Kaptur jest wykonany z plecionki kolczej, chroni głowę, szyję, częściowo barki i twarz. Kaptur kolczy był noszony pod hełm garnczkowy, z łebką (później przekształcił się w doczepiany do niej czepiec kolczy), wkładano go pod kapalin, lub też noszono "samopas".

g) tarcze:
- tarcze to części pancerza służące do parowania ciosów. Mogą być wykonane z drewna lub z metalu. Ich kształty są przeróżne, często tarcze są bardzo kolorowe, namalowane są na nich herby różnych rodów, symbole bogów. W przypadku tarcz i parowania system WFRP ma więcej wad niż zalet. Zacznijmy od parowania. Jeśli chcemy, by walki przebiegały jak z filmów, to musimy zwiększyć możliwości parowania. Proponuje tyle parowań ile wynosi cecha Atak-1 (nie mniej niż 1). Dotyczy to zarówno parowania bronią, jak i tarczami. Każde parowanie powyżej tej liczbę kosztuje atak w następnej rundzie. Maksymalnie można wykorzystać wszystkie ataki z następnej rundy. Następna sprawa. Jeżeli komuś uda się sparować cios, to nie zadaje on żadnych obrażeń - w końcu zastanówmy się, w jaki sposób broń może przeniknąć przez tarczę lub inny oręż? Wyjątkiem jest parowanie ogromnej broni bardzo małą. W takim wypadku obrażenia spadają jedynie o K6. Tarcze zaś, jako że stworzono je specjalnie do parowania, powinny mieć dodatkowe modyfikatory do blokowania, tak aby odzwierciedlało to ich zdolność do zatrzymywania ciosów. Kolejna rzecz... Parowanie tarczą proponuje testować podzieloną przez dwa sumą WW i I. W końcu liczy się tu zarówno szybkość, jak i umiejętność. Dzięki temu gracze nie będą rozwijać swych postaci jednostronnie, a na wiele cech. W przypadku parowania orężem polecam jednak pozostać przy testowaniu samej WW, ponieważ odpowiednie ustawienie broni ma tutaj znaczenie kluczowe.

Puklerz - jest to mała tarcza umieszczana na łokciu w ten sposób, że nie przeszkadza w wykonywaniu innych ruchów tą ręką. Często ma kolec, który można wbić w przeciwnika. Używanie tej tarczy umożliwia walkę dwiema brońmy lub bronią dwuręczną.

Tarcza drewniana z okuciami - dzielimy na małe, średnie i duże (różnią się wielkością jak sama nazwa wskazuje a więc łatwością parowania).

Tarcza drewniana bez okuć - jw. tylko, że bardzo łatwo może się rozsypać (średnio zdatna do obrony przez jedną przygodę).

Tarcza migdałowa - tarcza o kształcie migdałowym, wykonana z drewna, obita skórą, płótnem bądź pergaminem, na brzegach posiada zazwyczaj okucie, często ozdobnie malowana, czasem wyposażona w umbo. Używana zarówno przez jazdę jak i pieszych.

Pawęż - jest to wielka, prostokątna i trudna w transporcie tarcza. Często posiada kolec do wbijania w ziemię. Wspaniale chroni przed strzałami. Postać znajdująca się za pawężą czuje się jakby była za całkiem nie małym murem.