Pochodzenie

Remora, zwana w legendach ludzi północy imieniem Yakhmar, jest ogromnym lodowym robakiem. Istota ta jest reliktem przeszłości, która zamieszkiwała ziemię już na tysiące lat przed przybyciem pierwszych pojazdów Dawnych Slannów. Jej niesamowitość wskazuje na to, że nie pochodzi z tego świata. Nie wiadomo, czy Remory przybyły z innego wymiaru, czy, podobnie do Slannów, w jakiś nieodgadniony sposób przybyły otchłanie przestrzeni dzielące różne światy. Remora jest niezwykle żywotna, a jej wiek liczony jest w tysiącach lat. Obecnie na całym świecie pozostało jedynie kilka okazów tych istot, zaszytych wśród niedostępnych gór i lodowców. Ich wymarcie jest jedynie kwestą czasu.

Charakter: neutralny

Budowa ciała:

Remora jest gigantycznym, mierzącym kilkanaście metrów długości robakiem. Potrafi poruszać się z dużą szybkością, gdyż po obu stronach jej ciała znajdują się rzędy krótkich odnóży. Przypominają trochę takie, jakie posiada stonoga, jednakże są nieporównywalnie większe, a każda z nich osiąga prawie pół metra. Pozbawione kości ciało pokrywa jedwabisty puch gęstego, białego futra. W owadziej paszczy Remory połyskuje rząd małych, zakrzywionych do środka zębów. Najbardziej jednak przykuwają uwagę oczy potwora - zimne, zielone ślepia, rzucające swój własny, fosforyzujący blask. Są ogromne i przypominają dwa dyski, w których płonie zimny, zielony ogień.

Remora nie jest zwyczajna istotą z krwi i kości. Jej ciało wydziela zimno w ten sam sposób, w jaki inne organizmy wydzielają ciepło. Nie da się tego wytłumaczyć w żaden racjonalny sposób. Jest pewne, że istota taka nie mogła wyewoluować na znanym nam świecie. Zimno, jakim emanuje robak jest tak wielkie, że w ciągu kilku minut wszystko w bezpośrednim jego otoczeniu pokrywa się lodem. Samo dotknięcie potwora oznacza śmierć przez zamrożenie. Potworne zimno może kruszyć metal lub przejść po rękojeści i zamrozić trzymającą ją rękę.

Futro Remory jest bezcenną zdobyczą, czasami stawianą nawet powyżej smoczej skóry. Oddziałuje na otoczenie w podobnie jak sama Remora, lecz w dużo mniejszym stopniu - także tworzy wokoło aurę zimna, zmrażającą przeciwników i nie pozwalającą się dotknąć, przy czym nie działa w ten sposób bezpośrednio na noszącego. Daje także całkowitą odporność na warunki atmosferyczne i temperaturę otoczenia. Jeżeli zostanie odpowiednio spreparowana i nasycona magią przez potężnego maga zachowa na stałe swoje właściwości, w przeciwnym wypadku traci je po kilkunastu tygodniach. Ponieważ ostatni taki strój zaginał setki lat temu nie wiadomo, jaki ma wpływ na noszącego, choć można się domyślać, że musi powodować jakieś zmiany w organizmie istoty ciepłokrwistej. Pewna starożytna elfia księga wspominała coś na temat bohatera, który "stał się niczym mumia stworzona z lodu, lecz nadal żywa", lecz nie mówi z jakiego powodu. Może miało to coś wspólnego z futrem Remory?

Psychika

Remora, pomimo swojej niezwykłości, jest bardzo prymitywnym stworzeniem. Za jej fosforyzującymi oczami nie kryje się ani myśl, ani intelekt. Kieruje nią jedynie instynkt i nienasycony nigdy głód. Remora czuje strach przed ogniem - naturalnym wrogiem tej istoty.

Występowanie, populacja, długość życia

Choć długość życia Remory czyni ją praktycznie nieśmiertelną, została na świecie jedynie garstka tych istot. Przekazywane z pokolenia na pokolenie ustne podania Norsmenów mówią o przerażających, siejących śmierć lodowych robakach, które podobno zamieszkiwać mają lodowce pokrywające góry Jotunheimen. O Yakhmar mówią dwie oddzielne legendy, pochodzące z dwóch regionów, dlatego można domyślać się istnienia dwóch robaków na terenie Norski. Kolejna Remora zamieszkiwać miała niegdyś górę Kesh, znajdującą się daleko na Północnych Pustkowiach Chaosu. Od czasów wtargnięcia Chaosu na te tereny nikt nie jest zdolny do potwierdzenia tej legendy. Ostatnim leżem lodowych robaków, o którym zachowały się w Starym Świecie jakieś informacje z zamierzchłych czasów, jest ogromne pasmo górskie, znajdujące się na północnej granicy Kitaju. Żyje tam podobno największa ze wszystkich Remor, Królowa Yakhmar, której potężne cielsko zajmuje cały lodowiec.

Chyba jedynie bogowie potrafią określić wiek Remory. Niektórzy twierdzą, że jest to okres tak wielki, jak życie gwiazdy. Inni określają go na zaledwie kilka tysięcy lat. Faktem jest, że czekając na jej śmierć ze starości prędzej można spodziewać się stopnienia lodowca, który zamieszkuje. Chociaż Remora jest nieustannie głodna i nie przepuści żadnej okazji na posiłek, to do życia potrzebuje bardzo niewiele energii. Spowodowane jest to prostym faktem odporności na zimno. Nie musi, tak jak inne żywe istoty, zużywać energii na ogrzewanie swojego ciała. Remora może zapadać w bardzo długie okresy snu, przypominającego sen zimowy niektórych zwierząt, jednak trwający nawet kilkaset lat.

Remora nie zmienia swego legowiska, jeżeli nie zostanie do tego zmuszona. Zazwyczaj jest to wielki lodowiec, lądolód pokrywający wielki obszar, usiany siatka lodowych korytarzy, często połączonych także ze skalnymi tunelami. Remora może wydrążyć dziesiątki kilometrów takich przejść i mniejszych jaskiń. Całą plątanina lodowych korytarzy ma na celu zwabianie i zdezorientowanie potencjalnych ofiar. Zagrozić jej legowisku może chyba jedynie sama przyroda, która powoduje nieustanne topnienie lodowca. Jeżeli siedziba staje się zbyt ciasna, lub jeżeli masa lodu i śniegu przesunie się zbyt daleko w dół zbocza, Remora może wybrać się na poszukiwanie nowego legowiska.

Tryb życia, odżywianie

Remora odżywia się jedynie mięsem. Jej wieczny głód wydaje się niemożliwy do zaspokojenia, jednakże nie motywuje jej do szukania ofiar. W końcu kiedyś same przyjdą, a ona ma czas, aby na nie poczekać. Jeżeli z jakiegoś powodu przez długi okres czasu w pobliżu jej siedliska nie pojawiają się potencjalne ofiary, wtedy zapada w długi sen. Sytuacje takie mogą nastąpić w skutek obsunięcia się lodowca, zmian klimatycznych na danym terenie lub po prostu migracją żywych istot. Remora widzi równie dobrze w dzień, co w całkowitej ciemności. Pora dnia nie ma dla niej jakiegokolwiek znaczenia jeżeli chodzi o cykl aktywności.

Zachowanie, sposób polowania, walka

Lodowy robak cierpliwie czeka na nieostrożne istoty, które bezwiednie wtargną do jej siedziby. Czasami podróżnym wydaje się, że plątanina lodowych tuneli jest dobrym miejscem na nocleg lub przeczekanie burzy - nic bardziej mylnego. Na takie ofiary czeka właśnie, ukryta we wnętrzu lodowca, wielka, biała larwa. Remora wydaje z siebie słaby, piskliwy dźwięk - cichą, monotonna melodie rozbrzmiewająca w umyśle ofiary. Niesamowity, hipnotyzujący dźwięk usypia jak narkotyk. W ciasnych tunelach roznosi się ona na setki metrów. Oszołomione ofiary podążają bezmyślnie w hipnotycznym śnie w kierunku źródła dźwięku. Na końcu wędrówki czeka na nich para ognistych, zimnych oczu i rząd zakrzywionych ząbków w ogromnej paszczy. Są one połykane w całości. Nie wiadomo jakie procesy zachodzą w ciele Remory i jak przyswaja sobie pokarm, gdyż pewne jest, że w chwili połknięcia ciało jest już kostką lodu. Niewiele istot zdolnych jest stawić opór lodowemu robakowi. Większość ofiar po prostu zasypia, nieświadoma niebezpieczeństwa, aby nigdy się nie obudzić. Jeżeli jednak znajdzie się jakaś grupa śmiałków, która będzie na tyle nierozważna, aby polować na Remorę, czeka ją trudne zadanie. Nawet jeżeli zdołają ochronić się przed hipnotycznym dźwiękiem robak bynajmniej nie jest bezbronny. Jeż sama masa kilkunastometrowego cielska zdolna jest zmiażdżyć większość przeciwników. Dochodzi do tego jeszcze idealne przystosowanie do panujących w lodowych tunelach warunków i wrodzona aura ochronna z zimna.
Typowa charakterystyka
Sz    Ww    Us    S    Wt    Zw    I    A    Zr    Cp    Int    Op    Sw    Ogd
8    50    -    6    4    64    30    3    -    2    2    89    89    -


Umiejętności:
brak
Ekwipunek:
brak

Zasady specjalne

Istota, która znajdzie się pod działaniem hipnotycznego dźwięku wydawanego przez Remorę, musi wykonać test SW w każdej rundzie. Zatykanie uszu i podobne działania mogą dodać +10% do testu. Jeżeli się on nie powiedzie ofiara wpada w trans i zaczyna podążać w kierunku serca lodowca. Musi testować swoją SW w każdej rundzie, a każdy nieudany test zmniejsza tę cechę o 10%. Gdy SW postaci spadnie do wartości 0 staje się ona całkowicie bezwolna i kontrolę nad nią przejmuje MG (raczej na krótki okres J).
Ogień jest naturalnym wrogiem lodowego robaka. Zadaje on zawsze obrażenia zwiększone o dwa punkty. Jeżeli jakiś rozgrzany przedmiot dostanie się do wnętrza potwora, na przykład przez paszczę, otrzymuje on od 4k10 do 8k10 obrażeń (w zależności od stopnia rozgrzania przedmiotu - decyzja MG) bez uwzględniania. Jakikolwiek fizyczny kontakt z potworem owocuje otrzymaniem 2k4 obrażeń od chłodu, bez uwzględniania pancerza ani Wytrzymałości. Metalowa broń posiada ponadto 50% szans na zniszczenie, drewniana 75%. Osoba dzierżąca rękojeść otrzymuje k4 obrażenia.
Podczas walki z Remorą należy w każdej rundzie testować Wt - test nieudany oznacza częściowe skostnienie z powodu zimna i obniżenie I, US i WW o 10%. Jeżeli I spadnie do 0 postać zamarza. Jeżeli stan ten nie trwa dłużej niż kilka minut możliwe jest jeszcze jej uratowanie, chociaż prawdopodobnie nie obejdzie się bez uszczerbku na zdrowiu w postaci kilku odmrożeniach (decyzja MG).
Niesamowite, fosforyzujące oczy istoty pozwalają jej na widzenie w ciemności jak w świetle dnia. Remora czuje strach przed ogniem. Jest odporna na wszystkie inne oddziaływania psychologiczne.