Hatek - 2007-08-31 09:22:03

Krótki miecz znany był od czasów Rzymu, kiedy to legionistą przynosił chwałę Gladius. Broń może być króciutka (około 50cm ostrza) lub trochę dłuższa, ale co za tym idzie i cięższa (około 70zm ostrza). Środek ciężkości był umieszczany bardzo różnie, ale ta broń rzadko służyła do cięć (raczej była kłuta), więc nie obciążano zbytnio ostrego sztychu. Miecze krótkie wykonane były najczęściej ze stali (bo jak wiadomo, czyste żelazo nie może istnieć- w tej pracy na nie przetapiane żelazo również będę nazywał stalą) lub z brązu. Rękojeści obwijano skórami zwierzęcymi. Jelec występował rzadko, głównie w postaci malutkich wypustek do ochrony palców. Najważniejsza w mieczu krótkim była poręczność i szybkość ataku, nie zaś siła ciosu.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW+10 O-1 P-10

Miecz karoliński to nazwa rzeczowa jednego z najbardziej rozpowszechnionych mieczy. Wymiary jego wahały się od 100 do 120cm (całość). Tutaj chodziło przede wszystkim o uderzenia tnące, nie zaś pchnięcia, jednakże sztych był wystarczająco ostry, aby rozepchnąć kółeczka kolczugi. Broń ta był bardzo mało efektywna (z racji wciąż niedużej wagi) przeciw cięższym zbrojom. Tego typu broni używano szczególnie w miastach, jako broń przyboczną. Zamiast jelca stosowany był czasem obłęk, który chronił dłoń na całej szerokości. Miecze były bardzo często wykonywane ze wspaniałych materiałów. Skóry użyte do powlekania rękojeści zawsze były nasączane, aby lepiej trzymać się dłoni. Środek ciężkości umieszczony albo w połowie długości klingi, albo na jej końcu.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I- WW- O+1 P-

Miecz dwuręczny używany był często na polach bitew przez LANCKNECHTÓW, a także służył jako broń ceremonialna. Jego rozmiary były czasem ogromne, dochodziły do 200cm! Jednakże popularny miecz miał 130-140cm klingi i około 30cm rękojeści. Za jelcem była jeszcze nieostra część klingi, którą wieńczyły wąsy. Można było skracać uchwyt przyspieszając zadawanie ciosów. Broń noszono na plecach, pod "pachą" lub też przekładano przez bark za plecy (technika noszenia broni wykorzystywana przez oddziały ciężkiej piechoty). Szczególnym rodzajem miecza dwuręcznego jest flammenberg, którego ostrze jest pofalowane. Miecz ten jest prawie bezużyteczny w walce.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I-10 WW-10 O+3/+4 P-10

Bastard, to popularna nazwa miecza półtoraręcznego, używanego szczególnie przez rycerzy zakonnych i ciężkozbrojnych pod koniec XV wieku. Miecz był dużo lżejszy od miecza dwuręcznego, miał środek ciężkości w trzech/czwartych długości ostrza, a drugą rękę dokładano albo na samej głowni, albo na ricasso (nieostra część ostrza). Miecze miały bardzo duże wahania długości: od 120cm do 160cm. Były bardzo bogato zdobione i często wykonywane ze stali z domieszką srebra, co oczywiście zmniejszało przydatność w walce.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I-10 WW- O+1/+2 (jedno-/dwu-) P-

Pałasz jest czasem mylony z cinquedea - pokaźnych rozmiarów sztyletem, który rzeczywiście ma podobny kształt, ale całkiem inaczej położony środek ciężkości. Kształt miecza jest następujący: najpierw gładka rękojeść bez obciążonej głowni, następnie delikatny jelec i ciężka część ostrza i sam sztych. Ostrze zwęża się na całej długości, a przy początku jest jak na miecz bardzo szerokie. Pałasz jest zupełnie nieprzydatny do zadawania cięć, jednakże jest bardzo poręczny i lekki. Jest to broń, która powstała jeszcze przed początkiem panowania karolingów.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW+10 O- P+10

Sztylet był często bronią łotrów i złodziei. Łatwo można go ukryć, dzięki czemu służył też czasem jako broń dodatkowa. Budowa przypominała trochę miecze. Z tym, że sztylet często mierzył 40cm lub nawet mniej. Niektóre sztylety służyły za broń ceremonialną, tak jak np. sztylety płomieniste, podobne trochę do flammenbergów. Sztylet służył prawie wyłącznie do pchnięć, jednakże wojskowe puginały miały jeszcze zaostrzone krawędzie do łatwiejszego dobijania przeciwnika.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+20 WW- O-2 P-20

Nóż, kolejny przykład zabójczego narzędzia domowego. Były całe masy różnych noży. Nigdy jednak nie produkowano noży specjalnie jako broni (prócz może myśliwskich). Nóż czasem pełnił funkcję ceremonialną.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW- O-2/-3 P-10

Kord średniowieczny był bronią przypominającą duży nóż. Był bronią popularną wśród stanów niższych, choć używała go czasem również szlachta. Głownia kordu była prosta lub lekko wygięta, często z ukośnie ściętym sztychem. Rękojeść najczęściej kształtem nawiązywała do rękojeści noży. Broń była bardzo lekka i poręczna.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW+10 O-1 P-

Szabla posiadała rękojeść zbliżoną do rękojeści miecza. Klinga jednak była wygięta tak, że broń stawała się jednostronnie sieczna. Szable zdominowały wojnę w XVI i XVII wieku. Często były zdobione, czasem używano ich przy ceremoniach. Szabla była dużo lżejsza od miecza, przez co pozwalała na większe korzystanie z umiejętności szermierczych niż tylko szczęścia. Szabla nie zadawała jednak efektownych ran, jak np. młot dwuręczny:).

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW- O- P-

Półmiecz to dziwoląg z jakim po raz pierwszy spotkałem się w książkach Feliksa Kresa. Okazało się, że rzeczywiście dla oszczędzenia pieniędzy zdarzało się kuć na nowo połamane miecze (nie uwzględniając odłamanej części). Następnie jedną stronę szlifowano w postać ząbków lub tworzono ostrze. W ten sposób powstawał zabójczy, ogromny nóż lub sztylet. Nie było tu miejsca na coś takiego jak środek ciężkości:)...

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW-10 O-1 P-10

Scimitar to nazwa, która często jest spolszczana w niewłaściwy sposób "sejmitar". Jest to ogromny błąd (patrz np. Diablo 2 PL). Sejmitar to krótki sztylet o cienkim długim ostrzu używany przez żydów do dobijania wroga. Scimitar jest bronią pochodzącą częściowo z piasków Arabii, a częściowo z Tureckich gór. Broń o bardzo szerokim ostrzu, niezbyt długa- mierząca około 80-100cm. Miała bardzo cienkie, a co za tym idzie ostre ostrze. Do tego jeszcze nie za mały ciężar (z racji szerokości ostrza). Bronią tą dało się wręcz przeciąć na pół człowieka... Jednakże, okazało się, iż w walce z opancerzoną nawet lekko osobą jest prawie bezużyteczny. Mały nacisk punktowy rozkładał się na zbroję nie dając zbyt dużych efektów.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW+5 O+1 P-10

Puginał to specyficzna odmiana sztyletu o dwojakim pochodzeniu. Większość historyków uważa, że jego pierwowzór przywędrował do Europy z krajów arabskich. Ostrze zamieszczone jest na metalowym uchwycie, który kształtem odpowiada prostokątowi. Uchwyt był jednak często zdobiony i szlifowany tak, aby dobrze pasował do ręki. Rzadko zdarzały się puginały o uchwytach drewnianych. Zaletą tej broni na pewno jest dobre ułożenie w ręce. Często zdarza się jednak, że puginały są tworzone dla pewnej osoby, zaś zbrojmistrz dokładnie dopasowuje uchwyt do jej ręki. Dlatego też inne osoby będą miały wiele problemów z walką tą bronią.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+20 WW+10/-20 O-1 P-10

Siekiera udowadnia nam, że wiele narzędzi codziennego użytku może się bardzo przydać przy zabijaniu. Ten rodzaj broni nie musiał być wcale wymyślny, po prostu ostrze nałożone na odpowiedniej długości trzon. Siekiera jednakże w historii służyła przede wszystkim do ścinania głów.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I- WW-10 O- P-

Topór ręczny to typowa broń ciężkich piechurów zwanych z oczywistych powodów topornikami. Broń składała się ze styliska - długiego trzonu wykonanego najczęściej z drewna oraz ostrza przytwierdzonego do styliska i odstającego od niego na długość szyjki. Toporem trudno walczyć w małych przestrzeniach, jednakże w WFRP sposób ten wyspecjalizowały krasnoludy. Topory dominowały na polach bitew do końca XI wieku. Środek ciężkości dobrze wykonanego topora znajduje się zawsze na końcu jego ostrza lub szyjce.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I- WW- O+1 P+10

Toporek do rzucania, to broń bardzo uniwersalna. Posługiwali się nią głównie wojownicy z północy. Toporki były lekkie i bardzo dobrze wyważone. Stylisko było bardzo często zakrzywiane tak, aby nadać odpowiedni tor lotu i aby każde uderzenie następowało ostrzem nie trzonem. Wielkość i ciężar w przypadków rzucanych toporków różnił się znacząco - od nawet 3 kg do zaledwie 1 kg, budowa jednak najczęściej była podobna.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW-10 O-1 P+20 rzut: K-SX2 D-SX4 M-SX6

Topór dwuręczny od zwykłego topora wyróżnia znaczny ciężar i zwiększone ostrze, mające często kulisty kształt. Topory dwuręczne często nawet nie były jakoś szczególnie ostrzone... Decydowała ich waga - nawet 12 kg! Przeciętny topór miał stylisko około metra i wagę 7-8 kg. Niektóre dwuręczne topory miały obusieczne ostrza, tzn. po obu stronach występowały ostrza. Czasem były one swoimi lustrzanymi odbiciami, częściej jednak jedno ostrze służyło do zadawania ciosów, a drugie do dobijania przeciwnika. Środek ciężkości takiego topora znajdował się na środku, między ostrzami lub był lekko przeniesiony na ostrze cięższe.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I-20 WW-10 O+3/+4 P-10

Czekan to specyficzna "odmiana" topora. Różnice występują w budowie ostrza i długości styliska.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I- WW- O- P-

Nadziak nie jest może toporem, ale należy tak, jak topór do broni obuchowej, dlatego przedstawię go tutaj. Jest dużo lżejszy od topora i całkiem inaczej zbudowany. Po jednej stronie ostrze było bardzo zaostrzone i wyglądało jak kolec, po drugiej natomiast przybierało kształt młotka. W ten sposób nadziakiem można było zarówno miażdżyć głowy, jak i przebijać zbroje płytowe. Nadziak był bardzo skuteczny, w wielu krajach władze zakazały używać go cywilom. Środek ciężkości nadziaka nie był jeden! Bardzo trudno się nim walczyło z tego powodu. Identyczne dwa środki ciężkości znajdowały się na młotku i szpikulcu. Moim zdaniem powinno się dodać broń specjalną nadziak.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW- O+1 P-10

Tasak to broń łącząca w sobie zalety miecza i topora. Ostrze osadzone jest na dosyć długiej (40cm) rękojeści. W całości broń mierzy nie więcej niż 100cm. Ostrze jest bardzo szerokie i dzięki temu wspaniale tnie odsłonięte ciało. Nie ma jednak szans z pancerzem. Jest, można powiedzieć, nieudaną próbą naśladownictwa scimitaru.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW-1- O+1 P-

Młot bojowy to broń często używana przez zakony rycerskie i bractwa. Był niezbyt ciężki (około 6kg) i dosyć poręczny, ale co za tym idzie, spadała też jego przydatność w walce.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I- WW+10 O- P-

Młot dwuręczny miał budowę wręcz banalną. Długi na 120-140cm trzon, a na nim kamienny lub stalowy obuch. Tu nawet nie potrzeba było środka ciężkości, cios zawsze zależał od szczęścia atakującego. Broń ta ważyła nawet do 15-20kg, więc potrzeba było nie lada siły, aby nią władać. Celny cios prawie zawsze oznaczał szybką śmierć. Młoty dwuręczne nigdy nie znalazły szerszego zastosowania na polach bitew. Były jednak często bronią paradną.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I-20 WW-20 O+5 P-20

Buława to bardziej przedmiot, niż broń. Często służyła ceremonią, rzadko w bitwie. Budowa jej jednak sprawiała, że buława mogła być bardzo skuteczną bronią podręczną. Była długa na nie więcej niż 40cm, cała wykonana była ze stali. Trzon rozszerzał się przy końcu w dosyć ciężki obuch.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW+10 O-2 P+20

Biernacz jest w rzeczywistości powiększonym i przystosowanym do walki rodzajem buławy. Budowa się nie zmieniła. Często był on ozdabiany. Broń była bardzo droga i elitarna.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I- WW+10 O-1 P+10

Maczuga bojowa była bardzo często używana przez zakonników i "pacyfistów". Długi trzon mierzył od 60cm do 100cm, na jego czubku zamontowany był potężny obuch sprawiający, że broń mogła nabierać bardzo dużej prędkości trzymana zarówno oburącz, jak i jednorącz. Ciężar wynosił nawet 8kg.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I-20 WW-10 O+4 P-

Kiścień to broń często mylona z korbaczem. Różnica podstawowa polega na tym, że kiścień ma trzonek o długości dochodzącej do 60cm, a korbacz jako broń drzewcowa często ma długośc nawet 150cm. Środek ciężkości spoczywał na jednej lub kilku kulach zawieszonych z łańcuchach. Broń była raczej skuteczna:).

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I- WW- O+1 P-10

Obuch pod tą prostą nazwą kryję się prosta broń, nie ma żadnych podstępów. Obuch tworzony był na wszelakie sposoby, najczęściej jednak w bardzo prymitywny sposób- kawałek drewna lub kości oblewano zastygającym żelazem, a następnie kuto. Broń raczej mało skuteczna, ale bardzo tania

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I-10 WW-10 O- P-

"Celtycka maczuga druidów" to broń, której prawdziwej nazwy nie znam. Zafascynowała mnie ona jednak bardzo. Stworzenie jednego egzemplarza trwało całymi latami. Najpierw należano znaleźć odpowiednie drzewo. W zależności od chęci i niechęci mógł być to dąb, buk (rzadko) lub wiele innych dosyć wytrzymałych drzew. Na młodym drzewku wycinano szczerby, rzeźbiło się, a następnie wbijało stalową kulę na szczyt. Drzewo rosło wolniej, częściowo zacierało szlaczki i rzeźbienia, a częściowo wzbogacało je. Po kilku latach stalowa "głownia" całkowicie obrastała i wtedy drzewo ścinano. Jak wie każdy 3-6 letnie drzewo nie jest jeszcze grube, spokojnie mieści się w ręce - obwódJ. Broń stawała się bardzo wytrzymała i skuteczna, a na dodatek pięknie rzeźbiona.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I- WW-10 O+2 P-

Bec de corbin to broń używana przez szlachtę i wyższe stany w wieku XV-XVII. Na potężnym 250-cm stylisku osadzony po jednej stronie był haczykowaty dziób ogromnych rozmiarów (30cm), a po drugiej ciężki młot. Do tego dochodziła jeszcze nad dziobem krótka szyjka zakończona ostrzem do dobijania przeciwnika. Broń ta była idealnym połączeniem wszystkich zapotrzebowań. Dzięki dobrze wyważonemu środkowi można było równie dobrze bić obuchem, co powodowało ogromne obrażenia, ale było niczym przeciw zbroi płytowej, jak też wbijać hak, który wspaniale przebijał pancerze. Broń ta jednak z racji rozmiarów i potrzeby dużego pędu musiała mieć dużo miejsca. Do zadania odpowiedniego ciosu.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10/+20/-30 WW+10/-/+10 O+2/-1/+4 P-10 (hak/szpila/obuch)

Berdysz to wspomniany już wcześniej przeze mnie przedłużony topór bojowy. Posiada on dwumetrowej długości drzewiec i poszerzone ostrze o lekko kolistym kształcie. Wada pierwsza to potrzeba dużego zamachu, natomiast druga to duża nieporęczność hamowania ciosu, co w rzeczywistości wyklucza jakąkolwiek taktykę.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I-10 WW- O+3 P-

Halabarda wywodzi się najprawdopodobniej od piki lub wprost od włóczni. Pierwsze miejsce w jakim się pojawiła był Cejlon. W pierwotnej wersji mierzyła 3 metry i miała jedynie hak i szpic. W średniowieczu dotarła do Europy. Jej drzewiec stał się dwuipółmetrowy, a czasem nawet półtorametrowy. Sposób walki zmienił się całkowicie. Na końcu drzewca nadal widniał szpic, jednakże został odrobinę skrócony. Po jednej stronie drzewca, tuż przed szpicem znajdował się hak, po drugiej zaś ostrze topora. Broń ta, jak i wiele innych broni drzewcowych mimo potężnej siły zamachu potrzebowała wiele miejsca. Nie sprawdziła się więc w walce z konnicą. Okazała się jednak dobrym orężem przy flankowym ataku na zwarte oddziały pikinierów. Halabarda zyskała sobie również uznanie na arenach.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I-20/+20/-WW-10/+10/-20 O+5/-1/+2 P-10 (topór/szpic/hak)

Gizarma to wyjątek wśród broni drzewcowych. Jest nader poręczna, jednakże przypłaca to małą skutecznością. Na około dwuipółmetrowym drzewcu osadzone jest wygięte ostrze działające trochę na sposób kosy. Ostrze dobrze tnie ciało, ale nie radzi sobie ze zbroją. Jednakże ta broń radzi sobie i z tym problemem - w końcu można też uderzyć wykrzywionym w jednym kierunku szpicem...

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: -10 WW- O+2 P+10

Glewia to broń pospólstwa i mieszczan. Na dwuipółmetrowym ostrzu nałożone jest sieczno-kłujące ostrze. Całość jest raczej ciężka, lecz poręczna (jak na broń drzewcową). Może być używana zarówno przy pchnięciach i wtedy nie potrzeba zbyt wiele miejsca, jak i przy cięciach. Podstawową waą jest nikła skuteczność w zwalczaniu "puszek".

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I-20 WW+10 O+1 P-

Kosa bojowa to broń ewidentnie chłopska. Wywodzi się od narzędzia rolniczego i zresztą nie różni się prawie w budowie. Posiada długie, zakrzywione do wewnątrz ostrze o zakrzywionym trzonie osadzone ściśle na dwumetrowym, często trochę wygiętym trzonie. Broń ta mogła służyć do zadawania pchnięć i cięć i tak naprawdę nie potrzeba do jej użycia naprawdę dużo miejsca. Występowały też wersje kosy z osadzonym po przeciwnej stronie ostrza hakiem. Dosyć długim i również mocno zakrzywionym, który miał najprawdopodobniej służyć do ściągania z siodła. Najważniejszą zaletą broni stały się: dostępność, stosunkowo duża skuteczność i możliwość operowania na małej przestrzeni.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I-10 WW-10 O+2 P+10

Młot Lucerański to nieudana przeróbka bec de corbin. Rozpowszechniła się ona wśród pospólstwa. Na prawie trzymetrowym trzonie osadzono młot i szpikulec. Jednakże okazało się, ze broń ta łamie się równie często jak pika.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I-20 WW- O+2 P+10

Pika stała się bardzo popularna wraz z rozwojem formacji zwanej falangą. Zwarte szeregi wyposażone w te często ponad czterometrowe zaostrzone lub z osadzonym grotem drzewce były formacjami trudnymi do zwyciężenia. Często nie udawało się dojść do żołnierzy, a jedynym skutecznym atakiem stawała się ofensywa z flanki. Tego typu podejście było miażdżące, gdyż pikinierzy nie byli po prostu przygotowani do skutecznej walki w starciu. Pika najbardziej rozprzestrzeniła się w czasie renesansu. Jej "domem" stało się Państwo Franków i Włochy.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW+10 O+2 P-10

Spisa to wręcz ostateczny punkt ewolucji włóczni. Długie na dwa i pół metra drzewce zakończone szpikulcem, a dodatkowo po bokach zakrzywionymi w stronę walczącego ostrzami, które utrudniały wyjęcie broni z rany. Spisa stała się przekleństwem jazdy większym jeszcze niż pika. Niczym dla niej były pancerze, a trafiony rzadko miał szanse obejrzeć jutrzenkę - ostrze wyjmowane lub wyszarpnięte z rany dokonywało jeszcze większych spustoszeń.

PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I- WW- O+3 P-

www.led.pun.pl www.wiedzminn.pun.pl www.dualcoma.pun.pl www.jamesbond.pun.pl www.lsmods.pun.pl